Edukans en Ecuador

Beste mensen,
onderstaand mijn reflectieverslag voor Edukans, wat ik toch moest maken en dit wil ik graag met jullie delen. Daarna ook onderdeel van mijn reflectie, hoe het in Ecuador is.

Ik verblijf inmiddels in Ecuador, waar het iedere dag 30 graden is, terwijl ik in Cusco iedere avond de centrale verwarming aanzette. Ja, dat is een verschil. Mijn dochter, die in Ecuador woont, kijkt nooit naar het weerbericht…terwijl dit voor alle Hollanders eigenlijk het begin van iedere dag is.

Ja, ik ben met lesgeven gestopt, omdat ik het niet meer leuk vond en ook meer tijd in Zuid Amerika wilde doorbrengen. Nou, dat is me in ieder geval gelukt. Vanaf 17 oktober in Peru en nu in Ecuador.
Ik was bevlogen van mijn plannen om met Edukans naar Peru te gaan. Het leek me een mooie afsluiting van mijn loopbaan en ook een nieuw begin. Ik wilde vroeger…toen ik 18 was, al zendeling worden, maar toen is het er niet van gekomen. En inmiddels weet ik dat de zendelingen van de RK kerk, veel goeds hebben gedaan, maar ook veel dingen hebben gedaan, die ik anders zou hebben gedaan. En toen kwam Edukans op mijn pad. Omdat ik al enige ervaring in Zuid Amerika had, een keer of 10 geweest, inmiddels al heel lang met Spaans bezig was, is het Peru geworden. En los van het feit, dat ik een beetje allergisch wordt van reflectie en feedback geven, heb ik een geweldige tijd gehad en veel geleerd, is mijn Spaans verbeterd en weet ik de nette wc’s in Holland weer volop te waarderen. Evengoed, dit voor mijn oud-collega’s van de HVA. Mogen jullie God, Allah en de andere Goden, op jullie blote knieën danken, dat jullie niet in Peru werken. Mijn Peruaanse collega’s zijn het gewend om in een dorpje ver in de Andes te werken, altijd 2 uren minimaal in het bouwvakkersbusje (mijn gekozen naam) naar de hoogte en de kou. Ze konden dat uiteraard niet iedere dag doen, dus bij de scholen of in een hoekje van het lokaal was een bed voor deze docenten, waar ze doordeweeks verbleven. Kinderen mee uiteraard. Ook in Peru zijn de onderwijsleerkrachten voor het merendeels vrouwen. De dorpen in de Andes ontvolken, de mannen werken ver weg en komen ook doordeweeks niet thuis. En het zou allemaal nog wel leuk kunnen zijn, maar in al die dorpen geen kroeg te bekennen, geen bioscoop, nada.
Ik had ook voor mijn vertrek leerdoelen moeten formuleren (ook een vervelend woord geworden, sinds ik ben gestopt. Ik wilde heel graag (mijn ervaring in Peru en Ecuador) studenten bewust maken van hun studiekeuze en dat ze niet zouden kiezen voor veeboer, zoals de nichtjes van mijn schoonzoon, omdat daar toevallig een beurs voor beschikbaar is en ik wilde ook heel graag iets doen om tienerzwangerschappen te voorkomen. Hier nog voor mijn reis met Edukans over gebeld, maar dat was hun doelgroep niet…maar ja, uberhaupt heb ik niet het idee gehad, dat iemand iets met mijn leerdoelen had gedaan. Zoals het in het normale leven in Nederland ook meestal zo is. Er werd helaas ook weinig gedaan met ervaringen van voorgaande jaren. Zo las ik in het verslag van vorig jaar, toevallig voorhanden aan het strand, dat het goed zou zijn, in het begin in Cusco even rustig aan te doen om deelnemers te laten wennen aan de hoogte. Dit is niet gedaan, met weer tot gevolg, veel mensen last van hoogte ziekte. Een deelneemster zelfs tot 2 keer toe in het ziekenhuis. Terwijl zij zich vooral schuldig voelde, omdat veel mensen hadden gedoneerd en zij niets kon doen. Maar ja, wel…op initiatief van een mede Edukanser les gegeven op de PA in Cusco. Dit verslag kunnen jullie lezen op http://liesdevroom.inactievooredukans.nl. Maar niet alleen negatieve feedback, ik had ook met de positieve moeten beginnen. Ik had super contact met Peruanen….deelde met hun workshop ervaringen, ging met ze uit eten, bereide toneelstukjes voor, vertelde hun hoe ze boerenkool moesten maken en leerde van hen sushi maken: in avocado rollen, met 3 soorten aardappelen en 2 garnalen. Zingen en dansen, souvenirs kopen. Alle contacten via Facebook bevestigd. Ja en dan miin ervaringen met de kleuters. Ik ben docent in het HBO geworden, door het lot. Maar als het lot anders had beslist, had ik ook heus wel een goede kleuterleidster kunnen zijn. Mijn stem te hard, mijn geduld te weinig, maar die dankbare ogen, professora, a la manana. Dat heeft op de HVA nog nooit een student tegen me gezegd. Doofstomme kinderen, die gewoon zitten, tussen de gewone kinderen. Zij konden mij vreugde brengen. Of de docenten, die ik observeerde hier iets aan hadden, dat weet ik niet. Wel kreeg ik waardering tijdens de workshops, dat ik gewoon was, wie ik altijd ben. Het geeft niet, als je een woord niet kent, tijdens de energizers in het Spaans, als je het maar voor kan doen. Als je maar niet bang bent voor je eigen onvermogen in een bepaalde taal. Authenticiteit uitstralen, dat kan ik. Interculturele verbanden leggen, eerlijkheid en begrip tonen, kleurenblind zijn. Ja ik kan dat en hoop er nog iets mee te gaan doen in de toekomst. En nu Canoa, een andere wereld. Vooral omdat ik hier bekend sta: als de oma. Zij komt en doet memory en bingo, koopt ijsjes en de prijzen zijn altijd van een halve dollar tot een dollar. Ja ik logeer bij mijn dochter, die een hotel heeft, dus op grote hoogte staat. Zij doet echt heel veel. Maar mam je kan niet alles doen, als ik die 2 jongens ook in het hotelzwembad laat zwemmen, komen er straks nog 10. Zij heeft het geleerd, wel medelijden met de kinderen, waar ze echt heel veel voor doet, maar de ouderen dragen zelf hun verantwoording. Senora Emma, heeft de verantwoording voor 3 kleinkinderen van een dochter, die nu met een nieuwe man en nieuw kind veraf woont….roep je dochter ter verantwoording…de mannen die geen flikker uitvoeren en hun vrouw dag en nacht laten werken en het ook nog eens vertikken op de kinderen te passen. Maar ik doe mijn best…de tweeling een keer mee uit nemen, ons pleegkind een keer meenemen naar de manicure…het is niet makkelijk, als je hier woont. Je kan niet iedereen geld lenen. Bovendien kan het hotel ook wel wat inkomsten gebruiken, dus we gaan een retraite week organiseren.. eerste in Ecuador.

Ja, wat ik hier doe, hetzelfde als in Nederland…wandelen, fietsen, yoga, schilderen en Spaanse les…Canoa heeft alles in zich.. Doe ook massage, was gisteren naar de manicure en pedicure.

En ben aan het nadenken over de rest van mijn volgende jaren, dat is geen makkelijke gedachte, als je moeder van 91 over een paar weken, wordt opgenomen in een verpleeghuis met dementie. Ja daar zit ik niet op te wachten, dus nog veel van de wereld zien. Genieten van de dingen, waar ik om geef. Wordt vervolgd, Lies de Vroom