De laatste keer voorlopig.

Lieve familie, vrienden en kennissen,

hier een bericht uit het verre Ecuador in een tijd, waarin niemand meer reist van een vrouw, die met prepensioen ging om vooral tijd te hebben voor reizen.

Tja, en ik was ook niet gegaan, als ik niet lang voor die tijd, toen nog niemand gehoord had van corona, het ticket al had geboekt (klm voordeelweken). Het reizen geeft mij teveel stress en dat geldt voor iedereen. Zo had ik in augustus een reis naar Griekenland gepland, toen code geel. Maar helaas net voor vertrek begin oktober, werd het code oranje. Omgeboekt naar Zwitserland….ook weer geannuleerd en toen uiteindelijk 7 oktober maar min of meer noodgedwongen..niet weer een voucher, vertrokken naar Italie. En daar werd in Florence mijn portemonnee gerold met geld en alle pasjes…en dan ben je zo,n ervaren reiziger. Maar hier weer veel van geleerd.
Zo ook, dat ik hierheen moest reizen met een schriftelijke negatieve coronatest, dus niet via de GGD. Ik was in juli langs de Elbe wezen fietsen met mijn zus. Zij vond dat ik veel hoestte en benauwd was. Bovendien is zij vrijwilligster voor de GGD in contactonderzoek. Zij vond dat ik me moest laten testen. Uitslag negatief. Toen ging ik eind augustus naar Corsica. Dit gebied kleurde oranje op het eind van mijn vakantie. Toen heb ik me weer laten testen door de GGD. Ik hoest namelijk altijd door COPD. Uitslag positief….weliswaar zonder klachten. Toen veel mensen schrik aangejaagd met wie ik was wezen wandelen etc. Hele huis met bleekmiddel schoongemaakt, boodschappen online bestelt etc.etc. Na 3 dagen, nog geen klachten…de GGD: je hebt het 6 weken geleden al gehad. Dus jullie begrijpen, ik had angst voor die commerciele test. Dus toen heb ik gelijk antistoffen laten testen. Uitslag: negatief en geen antistoffen. Dus foutieve uitslag gehad de vorige keer. Ik heb het niet gemeld bij de GGD…die hebben al werk genoeg, maar ik werd er niet vrolijk van. Maar ik ben dus Ecuador binnen gekomen met een goede test. Dit werd ook gecontroleerd, dus niet alle moeite voor niets geweest.

En nu ben ik weer in Canoa. Het dorp is uitgestorven, veel is dicht. De scholen zijn hier nog altijd gesloten. Vandaag mijn oudste kleindochter, Kyara 11 jaar, online les gegeven. D.w.z.ik zat ernaast en probeerde haar te helpen. Ik heb 40 jaar onderwijservaring, ik spreek een woordje Spaans, bovendien moest ik helpen met rekenen, Engels en taal. Het viel me zwaarder dan menig ochtendje bedrijfseconomie geven op de Hogeschool. Zij wil dolfijnen trainster worden (na een bezoek aan het dolfinarium begin dit jaar in Harderwijk). Zij mocht op het podium de dolfijn voeren, na een geweldige ruzie met haar jongste zus, die dit ook wilde. Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, het hele gezin komt na afloop van het schooljaar op 20 maart 2021 naar Nederland. Zij redden het niet. Geen inkomsten en geen sociaal vangnet. Het hotel staat te koop…maar wie koopt een hotel, als er geen toeristen zijn. Jose, haar man, werkt in de Gemeenteraad van Canoa, krijgt al maanden geen salaris en bovendien zijn alle overheidssalarissen met 20% gekort, als je thuis werkt (nog iets anders als een geschrapte reiskosten vergoeding). Zij gaat in Nederland een baan zoeken in het onderwijs, Engels 2e graads en Spaans. En hopen dat het ooit weer beter wordt in hun thuisland. Er was ook geen mogelijkheid op goed onderwijs voor de meiden. Privescholen niet te betalen voor hen en staatsscholen te slecht om je kind er naar toe te sturen.

Gisteren heb ik met Maartje een verjaardagsfeestje bezocht van de buren. Zij zijn een circusfamilie en neergestreken op een leeg stuk land, toevallig naast Maartjes huis. Het zijn 3 families in 3 tenten. De bedden zie ik uit de tent steken. De moeder werd 60. De man is messenwerper op zijn 3 bloedmooie dochters. De zonen zijn spreekstalmeester, clown etc. Uiteraard zijn er ook veel kleinkinderen. Aantallen even kwijt. De nacht was onrustig. Het feest duurde tot 5.30 in de morgen. Mas abajo. Dreunde het de hele nacht. En dat kunnen ze. Hoop dat Maartje foto,s kan plaatsen. Wij geven ze af en toe rijst in grote zakken. De expats doen crowdfunding voorstellingen. Ze zien er nog niet uitgehongerd uit. Maar vrolijk is het uitzicht niet.

Vanmiddag had ik de kleindochters en een neefje de bananen boot beloofd. Er was wel behoorlijk wind, maar er gingen meer mensen. Door de branding vloog de boot omhoog en dan hard vallen. Ik stond doodsangsten uit. De kinderen en een jongen van het hotel durfden nog op de banaan. Wij hadden wel zwemvesten. Maar ik en een moeder met een kind, die ook mee waren, wilden echt terug. Toen mijn oudste kleindochter in tranen. Oma, dit hoort zo. Les geleerd, volgende keer ga ik niet meer mee.

Gisteravond hadden we een verjaardag. Een bekend gezegde onder Ecuadorianen die in Nederland wonen: een begrafenis in Ecuador is vrolijker dan een verjaardag in Holland. De verjaardag was van een dochter van vrienden, die 18 was geworden. Het begon om 9.00 uur des avonds. De meiden wilden mee. We zitten dan in een kring te wachten op eten en drinken. Na 1,5 uur was er nog niets gebeurd…de meiden hadden geen zin meer. Een in tranen, ik wil niet naar huis. Maar voor mij duurde het echt te lang. Als ik weer naar een verjaardag ga, kom ik 2 uur na de aangekondigde tijd.

Mijn schoonzoon, Jose Luis, is vorig jaar gekozen in de gemeenteraad. Een van de redenen, dat hij niet naar Holland wilde, was deze baan. De mensen, die me hebben gekozen rekenen op me. Hij heeft helaas de moed opgegeven. De burgemeester, een vrouw, is corrupt. En zij kunnen niets doen voor de mensen in Canoa. Het salaris wordt al maanden niet uitbetaald (400 dollar per maaand) en hij wordt er dan bv van beschuldigd, dat de auto niet door hem is betaald, maar door de gemeente. En de auto hadden ze al, voordat hij gekozen was. Achterover drukken van geld van het voetbalveld, waar ik en mijn ex veel aan hebben gedoneerd, hij is er klaar mee. In de politiek kan ik niets bereiken voor Canoa. Ik heb maar een schoonzoon, ik vind hem niet altijd super, vooral zijn kritiek op Nederland vind ik wel eens vervelend, maar hij is goud eerlijk. Dus dit vind ik echt te erg voor woorden.

Dus ik bereid me voor op het gezin dat 20 maart 2021 naar Nederland komt. Dat is een echt bezinningsmoment. Ik was altijd jaloers op vrouwen, die gewoon op de kleinkinderen gingen passen in de buurt van hun woonplaats. Die had ik nooit, dus reizen en sporten en vrijwilligerswerk was mijn leven. Maar nu heb ik 2 kleinkinderen van mijn zoon, waar ik nooit op hoefde te passen…in Den Haag. Maar door corona, wilden zijn schoonouders niet meer oppassen…zij hebben ook een inwonende moeder, dus gevaarlijk. Ben ik in Den Haag 2 dagen per 2 weken gaan oppassen vooral op het meisje van 2 (kan niet zo goed met hele kleine kinderen…te weinig geduld). En ik vind het geweldig. Ik ken inmiddels alle speeltuinen in de buurt. Wij zijn aan elkaar gewaagd. We houden beiden van kaas. Wat haar ouders iets minder vinden…en terecht zout en vet. En nu heb ik straks 4 kleinkinderen, die me een beetje nodig hebben. Mijn zoon heeft inmiddels een stacaravan in Putten gekocht, dus zo stel ik het me voor….ga ik ieder weekend met 4 kleinkinderen zwemmen, pretboerderij, dolfinarium etc. Het reizen zit er voorlopig toch niet in. En zo mijmer ik hier over de rest van mijn leven. Vroeger wilde ik in Canoa gaan wonen met een prive verpleegster, maar alles is anders. Ik lees een mooi boek over de zijderoute, die ik al geboekt had voor corona uitbrak. Maar al 2 keer opgeschoven, staat nu voor september 2021 gepland. Maar van lezen over reizen geniet ik ook.

Vanochtend las ik het NRC nieuws op mijn tablet. Weer politieke onlusten in Peru. Hoe is het mogelijk dat al die Zuid Amerikaanse landen altijd de verkeerde politici kiezen. Mijn dochter Maartje, zat naast me. Zij woont hier al best lang en heeft het volgende antwoord. Als een latino moet kiezen tussen een dollar nu en 10 dollar over 5 jaar, kiest hij voor die dollar nu. Zo worden politici gekozen, zij delen voor hun stemmen rijst uit (nog geen wasmachines, zoals in Turkije). Zij kiezen dan de man of vrouw, die hun nu een zak rijst geeft en denken niet na over de volgende 10 jaar, dat deze politici hun regeren en ze misschien veel slechter af zijn. En vervolgens moeten deze politici wel corrupt zijn om hun zakken rijst terug te verdienen. Mijn dochter vroeg zich af, of het in het DNA van de bevolking zit of (wat ik denk) over geleverd wordt door opvoeding. Mijn kleindochters geven ook hun dollar zakgeld per week gelijk uit bij de snoepwinkel of bij het benzinestation. Dus nu beloofde ik iedere niet uitgegeven dollar te verdubbelen voor het volgende weekend. Zij gingen er gelijk in mee. Maar dit is nog geen bewijs….ben ik met jullie eens. De toekomst van Latijns Amerika, baart me zorgen. Venezuela, nu Peru, Bolivia. Ook de drugsproblematiek. Jongeren krijgen hier heel veel geld…500 dollar..om drugs te smokkelen. Met een wankelbootje (dezelfde als van de banana boot) , ja wat doe je dan????

Inmiddels is het 23 november. Afgelopen zaterdag ben ik 67 geworden, en mijn leven is op dit moment anders, dan ik ooit in de verste verte gedacht had. Maar ik heb nog veel energie en ga gewoon Europa beetje rond fietsen, als dat weer mogelijk is. Zo’n verslag maken, doe ik maar een keer per jaar. Dus ik wens iedereen hele goede kerstdagen toe en een voorspoedig 2021. Toevallig dit voorjaar mijn kerstspullen weggegooid, ik was immers in geen 14 jaar thuis geweest met kerst…altijd in Ecuador. Maar ja, het nieuwe leven. Ik wens ook iedereen een hele goede gezondheid toe en tot ziens, ergens op deze wereld.

Veel liefs, Lies