Vanuit Uganda

Masindi, 20=11=2016

Beste familie, vrienden en mijn mede Iranreizigers, die me zoveel succes hebben gewenst,

Hoe het begon. Op een begrafenis van de man van een oud collegae, kom ik een andere oud collega tegen, die me vertelt, dat hij als vrijwilliger voor de PUM werkte en al naar Nicaragua en Rwanda was uitgezonden voor een project. Voor wie de PUM niet kent, zie www.PUM.nl. Reislustig als ik ben en altijd bezig met ontwikkelingsprojecten, leek mij dit ook wel iets. Dus me ingeschreven, een testje gedaan, mijn cv vertaald in het Engels met behulp van mijn kinderen. En toen kreeg ik al snel een uitnodiging voor een gesprek en toen, vlak voordat ik naar Iran vertrok (16 oktober) ook nog een tweede gesprek bij de sector beroepsonderwijs. Ik vroeg nog, hoe lang kan het duren voor er een project is, 3 maanden, 3 jaar of nooit.

Na 1,5 week in Iran, op een van de zeldzame plaatsen waar goed internet was, kreeg ik een mail binnen van de PUM, dat ik was geselecteerd voor een project op een school in Uganda. Toen met veel kunst en vliegwerk, competenties in het Engels mailen op een hotelcomputer en data doorgegeven (uiteraard wilde ik met kerst in Ecuador zijn). En toen werd mijn ticket al toegezonden. Toen had ik precies een week in Holland voor de voorbereidingen, malaria pillen regelen, die oud collega bellen, het ticket wijzigen, omdat ik had besloten, dat je niet naar Uganda kan vliegen, zonder je zoon met partner in Zuid Afrika te bezoeken…al is het alleen al om de CO2 uitstoot van de vluchten. Mijn agenda leeggemaild, weer met spijt de zwemtrainingen geannuleerd (mijn vrijwilligers baan in Nederland) en toen op 14 november vertrokken. En nu zit ik in Uganda, Masindi.
IK ga eerst over het project vertellen. Dit is de armste school, die ik ooit heb gezien. En ik heb veel scholen gezien in mijn 40jarige arbeidsverleden en ook echt wel in arme landen: Peru, Ecuador, Nepal etc. Hier krijgen zij de grond en gebouwen van de kerk, een NGO betaalt voor sommige studenten schoolgeld (de blinden), en dat is het. Zij leiden meisjes in 1 jaar op voor secretaresse, kapster, hotelmanagement of kleding (tayloring). Zij hebben dit jaar 79 studenten en 9 stafleden, die dit werk doen als vrijwilliger…in dienst van God. Ze hebben 4 computers Dell (uit de jaren Dell what a hell), 9 pedalen naaimachines van Singer, 1 oven, 2 droogkappen. Geen printer, tekstboeken, copieermachine. Gewoon zwart geschilderde vlakken op de muur en schoolbordkrijt. Wat moet ik hier doen???? Inventariseren, daar was ik dus snel klaar mee. Er is ook geen lesplan op papier. De docenten maken dit per beroepsgroep en de coordinator maakt er een rooster van. Ik geef workshops over kwaliteit van onderwijs, onderwijsmethoden, ik vertel over Nederland. Ik leer ze, hoe ze studenten moeten voorbereiden op het zelfstandig ondernemerschap (er zijn hier geen banen, dus studenten moeten zelf bv een naaimachine zien te regelen en hiermee aan de slag). Dus ik verveel me niet. Daarnaast moet ik ook nog een projektplan schrijven voor de PUM. Wie ideeen heeft, gaarne per mail naar Liesdemoorv@hotmail.com. Ik weet al, dat sommigen gaan denken…Lies heeft weer een aktie, na de kerstpoppetjes van MamaAllice, de Edukansactie voor Peru, de actie voor de aardbeving in Canoa…Maar nu niet op die manier…ik moet zelf aan de gang met de PUM, NGO’s in Uganda, beroepsopleidingen(uitgevers) vragen om oude boeken in Engels, naaimachines etc. Maar wie hier ideen voor heeft, houdt me op de hoogte.

Nu over hoe ik hier woon. Ik woon in een soort klooster van de RK kerk op een echte kloosterkamer. Verder wonen er de Father (hij heeft zich aangemeld en is dus projektleider), een paar priesters in opleiding (gewoon jonge jongens van 25 jaar, ik probeer ze uit te horen, maar weinig resultaat, zij zeggen het leuk te vinden en je krijgt wel 3 keer per dag eten), een kokkin en een schoonmaakster. Het is weer net zo hierarchisch als in het Boedisme. De Father vraagt niet aan de priesters, kun je me de rijst aangeven, maar hij mompelt rice en het wordt doorgegeven. Soms hebben wij gasten, er was een aardige non uit Kenia. Wat ze verder doen, geen idee…wel om 6 uur beginnen met bidden. Ze preken in de gevangenis 1 keer in de maand. Ik heb geen spiegel, geen warm water, ze wassen geen ondergoed…ik weet niet zeker…maar om geen sexuele lusten op te wekken bij de priesters, het tolilet spoelt niet door…maar dat kan ik wel handelen na jaren een huis te hebben gehad in Turkije. Het eten is rijst met spaghetti en aardappelen, bonen prut, maismeel (funchi op de Ned.Antillen), nescafee, melk met vellen, een stukje kip of vis. Goed voor de lijn. Ik mis mijn yoga en pilatus, maar mijn kamer is te klein en ik durf het niet op het gras te gaan doen.
Ik wil bij dit eerste project niet klagen. Ik weet wel dat veel PUMmers het beter hebben. Mijn collega Joost…hij doet kippenfarms, is al wel 8 keer voor de PUM op reis geweest. Hij zit in de Country Inn, waar ik het weekend op eigen kosten heb door gebracht. Met goed eten, maar vooral met wifi en een zwembad. Het is hier wel vaak regen…de Afrikaanse, met bakken uit de hemel, maar later gewoon zon en 29 graden. Treur ik…ik had dit nooit moeten doen, nee geen moment. Ik zie hoe Uganda is, dat de mensen aardig zijn, dat ze genieten van een bruiloft, en dat ze heel arm zijn. Vroeger wilde ik altijd al eens een poosje in een klooster doorbrengen, en nu krijg ik dat helemaal voor niets aangeboden. Het land is heel groen, ik ga vast nog een wildpark bezoeken, hier een in de buurt. De docenten hebben hart voor hun studenten, ze zijn blij met kleine cadeautjes..van die viltstiften van de Action. IK ga straks naar Zuid Afrika, Harm en Elisa zien, hoe zij Afrika beleven. IK vind het mooi om dit mee te maken en moet met weemoed terug denken aan de HVA…wat een weldaad aan computers, wifi, stopcontacten, en toch hadden we altijd wat te zeiken. Ik ga ook via de HVA wat oude computers vragen….

Ik wil ook de mooie dingen kwijt. In een van mijn workshops maakte ik een SWOT analyse van de school. Bij weakness schreef ik op het bord: lack of everything. Dat kon ik echt niet doen. Ik moest het veranderen in te kort aan computers, tekstboeken etc. Ik ging vandaag, onder het genot van het eten van pepernoten (die van Elisa) het Sinterklaasfeest uitleggen in Holland en de zwarte pieten discussie…over de zwarte knechten. Ik moest het echt 3 keer vertellen, ze konden niet begrijpen, dat dit een probleem was in Nederland. Vrijdag ga ik met de coordinator en haar baby…zij geeft nog borstvoeding naar het natuurpark hier in de buurt en dan is mijn kloosterkamer weer voorbij. De workshops worden goed bezocht, de vrouwen nemen hun kinderen mee en ze lopen de klas uit als ze worden gebeld, dat zou ik in Nederland nooit toelaten, maar het zijn vrijwilligers.

Ik weet nu ook wat donker Afrika betekent, als er geen elektriciteit is, wat vaak voorkomt, is het zo donker, dat het niet uitmaakt of je je ogen open hebt of dicht.

Ik wil iedereen bedanken voor de felicitaties voor mijn verjaardag, ook nog 63 jaar geworden hier. Het was niet de gebruikelijke verjaardag, maar die heb ik nooit…maar gewoon met een leuk team docenten, wat Hollandse lekkernijen eten en daar zijn ze zo blij mee, dat kunnen wij niet geloven. Helaas nu weer geen elektriciteit, morgen beter.

Groeten, Lies